Niks zeggen, mama. Laat hen zelf maar.

Vanmorgen met Noah bij de osteopaat…
Een heerlijke vrouw, ook een mama, die op een heel fijne manier omgaat met mijn jongste zoontje (bijna 22 maanden).
Ze zet hem aan het spelen zodat wij de anamnese kunnen afwerken.
Op de behandelingstafel laat ze haar handen wegduwen om ze meteen daarna weer zachtjes op dezelfde plaats te leggen.

Op de terugweg naar huis ‘zie’ ik het moment voor me waarop ze hem vraagt of hij graag een boek leest terwijl hij neerligt. Hoe ik de vraag “Noah boek?” net inslik en mijn zoon beslist “ja” hoor zeggen. Die interactie kan hij prima zelf af.

Meteen valt me te binnen dat er best wel wat momenten zijn waarop ik voor mijn kinderen spreek. Of nee. Misschien spreek ik niet echt in de plaats van mijn kids, ik heb heel sterk de neiging om de boodschap voor hen te vertalen. Waarom doe ik dat eigenlijk?

img_3061

Als ze echt nog klein zijn, lijkt het me duidelijk. Ik wil graag dat mijn kind de aan hem of haar gestelde vraag goed begrijpt. Een handig hulpmiddel om een zo duidelijk mogelijk antwoord te kunnen krijgen.
Daar is ook niks mis mee. Alleen komt er een moment waarop het wel een beetje fout wordt: het moment waarop je dreumes de vraag heus wel snapt en echt wel voor zichzelf kan antwoorden.

Het is geen kwestie van je kind niet voldoende vertrouwen of een gebrek aan respect. Eerlijk waar niet.
Het is opnieuw die soms moeilijke en altijd op de achtergrond aanwezige uitdaging van het moederschap… loslaten.

Mijn kinderen zijn alle vier uitstekend in staat tot interactie met (en zonder) woorden. Ze verbazen me regelmatig met wat ze allemaal begrijpen en met hun vragen om verduidelijking over woorden en uitdrukkingen die ze nog niet helemaal machtig zijn.
Wat zouden die vier wondertjes niet voor zichzelf kunnen spreken?

Ik neem me stilletjes voor om daar vanaf nu echt op te letten en… los te laten. 🙂