Zware nachten
Wat is me dat de laatste weken, zeg!
Waar het er een maand of twee geleden nog naar uitzag dat ik stilaan opnieuw kon gaan genieten van een min of meer volwaardige nachtrust, voelt het nu aan als ‘terug naar af’.
Onze jongens deden het zo goed ‘s nachts! Rond 23 uur nog een laatste voeding en dan – hupakee – boven bedje in. Het samenzijn maakt hen rustig en omdat ik nog borstvoeding geef, is het handig dat ze vlak bij mij zijn in dezelfde ruimte.
Ik dwaal af.
De laatste anderhalve maand gaven ze al moe-signalen rond 21 uur. Dus besloten manlief en ik hen rond 20 uur hun laatste voeding beneden te geven, ze in hun slaapzakje te steken en naar boven te brengen. Een tweetal uur later zou ik dan de laatste voeding in het ouderlijke bed geven.
Hoe lang hebben we dat volgehouden? Een kleine week, denk ik.
Toen was het gedaan met de volwaardige nachtrust.
De reden?
Geen idee. Manlief en ik hebben allerlei mogelijke oorzaken overlopen. Van duwende tandjes tot een vervelende mentale sprong (meer weten, neem een kijkje op Oei! Ik groei!).
Het resultaat bleef hetzelfde.
Mijn jongetjes waren ontroostbaar, dus vulde ik hun maagjes ‘s nachts opnieuw met een lading lekker warme moedermelk.
Ondertussen hebben we zowat elk idee uitgetest om Aaron en Noah een nacht te doen doorslapen.
Als laatste voeding een fles kunstvoeding, want dat zou beter ‘vullen’… . Noppes!
De groentenpap vrij laat geven en dan nog een dosis moedermelk bij wijze van nagerechtje… . Onze jongens smulden dat het een lieve lust was, maar van doorslapen geen sprake!
Een ‘papmarathon’ (bij de doorgewinterde zogende moeder ook gekend als ‘clusteren’) waarbij manlief en ik afwisselend een zoontje tegen ons bovenlijf hielden, bij mij om te drinken en bij mijn man om hun huidhonger te laven… . We genoten alle vier. Alleen was het effect ‘s nachts nul komma nul.
We besloten te blijven vertrouwen op de kunde van onze babyzoontjes om ervoor te zorgen dat ze kregen waaraan ze nood hadden. Dus legden manlief en ik ons erbij neer: voorlopig geen ononderbroken nachten voor ons.
Het probleem is niet zozeer dat je vaak wakker bent om te voeden… het zit ’em er bij mij vooral in dat je daar opnieuw doorheen moet nadat je een paar nachten hebt mogen doorslapen. Alsof je een verworven recht terug verliest.
Langzaamaan herinner ik me ook weer hoe het was toen Gwen en Maya ons een volwaardige nachtrust gunden ‘s nachts – allebei rond de leeftijd van 8 weken. Die eerste ochtenden gaven me een bevreemdend gevoel. Jawel, het was ronduit heerlijk om minstens zes uur na elkaar te kunnen slapen. Alleen leek het wel alsof mijn lijf dat totaal ontwend was. In plaats van klaarwakker te zijn, liep ik rond met een wolk rondom (of was het binnenin?) mijn hoofd.
Nee, laat me nog maar even genieten van die nachtelijke voedingen. Want hoe zwaar ik het soms ook vind, het blijft reuze bijzonder dat ik dit kan doen voor mijn kereltjes. 🙂
