Een bijzondere verjaardag

Na een deugddoend weekje herfstvakantie breng ik mijn dochters naar school. Wat een gezellig getater onderweg. Zo drie dames bij elkaar, dat kan tellen, geloof me maar.  🙂
Plots overvalt me de gedachte dat het een jaar geleden is dat ik hen voor het eerst zelf naar school bracht. Na iets meer dan een jaar vol uitdagingen, met een paar maanden thuisloosheid, was dat een hele stap.

Voor mijn geestesoog speelt zich vliegensvlug een film af… .

Manlief worstelt sinds het voorjaar van 2015 met een burn-out, overgehouden aan het rsv-verhaal van onze jongens en het faillissement van de bvba, dat uitgesproken wordt terwijl Noah vecht voor zijn leven in het UZA.

Het huurcontract van onze woning loopt ten einde en we vinden nergens een – voor ons betaalbaar – alternatief. De instanties kunnen niets voor ons doen.
Eind mei staat ons gezin op straat, ware het niet dat we tijdelijk terecht kunnen in een te koop staand huis aan de kust, waar manlief en ik werken aan een veelbelovend project dat ons na een aantal maanden ook effectief weer inkomsten gaat opleveren.
Halverwege de zomer wordt onze gezinsauto geramd en hoewel die aangereden wordt op een parkeerstrook, blijken we door een onderlinge afspraak tussen verzekeringsmaatschappijen toch in fout. De deur van onze auto stond immers open (manlief was net Gwen uit de auto aan het helpen – gelukkig kwamen ze er zonder kleerscheuren van af). We hebben geen verhaal, geen geld en dus geen vierwieler meer.
Begin augustus draait ook het project op een sisser uit en van de ene dag op de andere hebben we echt geen dak meer boven ons hoofd.

Mijn lieve ouders ontvangen ons met open armen… een gezin van zes in een woning die daar niet op voorzien is.

Manlief kan het allemaal niet meer aan en vertrekt na één nacht, zonder te weten waar naartoe. Net die dag hebben we een intake-gesprek bij het CAW (Centrum voor Algemeen Welzijn), waar ze voor elkaar krijgen dat hij diezelfde dag nog terecht kan bij het CRC (wat ‘crisiscentrum’ betekent en waar daklozen gedurende drie weken kunnen verblijven). Na een paar dagen sukkelt de papa van mijn kindjes voor de eerste keer het ziekenhuis in wegens psychische decompensatie. Gelukkig komt er tijdens die eerste opname een plaatsje vrij in ‘huis Zevendonk’, een opvanghuis van het CAW voor dakloze mannen. Daar kan hij indien nodig een jaar blijven, wat de druk aanzienlijk vermindert.

Mijn psychische toestand is niet veel beter. Onze kinderen en de zorg voor hen houden me staande. De stress brengt wel wat lichamelijke klachten met zich mee… mijn bloeddruk doet gekke dingen (een stevig verhoogde bovendruk en een normale onderdruk), ik blijf maar gewicht verliezen (niet dat ik niet genoeg reserve heb) en er is een ernstig vermoeden dat ik lijd aan de ziekte van Ménière (wat onderzoeken niet kunnen bevestigen noch ontkennen).

Half augustus krijgen enkele mensen – die werkelijk het onderste uit de kan willen halen om ons gezin te helpen – het voor elkaar dat we worden voorgedragen bij de sociale huisvestingsmaatschappij voor een huurwoning. Halsoverkop maakt onze huisarts een verslag op en schrijf ik een motivatie. Dan is het afwachten tot de toewijzingscommissie samenkomt op 9 september.

Het nieuwe schooljaar nadert met rasse schreden… en het enige wat we zeker weten, is dat Gwen en Maya starten in Freinetschool De Vlindertuin. Daar hebben ze zelf voor gekozen en sinds mei 2015 is hun inschrijving een feit. Voor ons is het heel belangrijk om hen die enige zekerheid niet te ontnemen.
Die 1ste september komt manlief ‘s morgens met de bus naar ons toe, zodat we samen de meisjes naar hun nieuwe school kunnen brengen in een geleende auto. De meisjes kunnen gebruik maken van het schoolvervoer en worden elke dag met de bus opgehaald bij moemoe en vava en na school weer netjes afgeleverd.
Ze maken een heerlijke start in De Vlindertuin.  🙂

Half september krijg ik een verlossend telefoontje van het OCMW: ons gezin krijgt een huis toegewezen in een nabijgelegen stad. Voor het eerst in ons leven tekenen we een huurcontract van een woning die we zelfs nog niet langs de binnenkant zagen. We bekijken hoe we de meisjes op school kunnen krijgen met het openbaar vervoer: een enkele rit duurt ongeveer 1 uur met de bus, inclusief 1 overstap. Voor ons betekent dat per dag 4 uur in de bus. Dat is allemaal bijzaak. We hebben weer een dak boven ons hoofd!

Manlief is echter nog niet toe aan samenwonen met een vrouw én vier kinderen. Op aanraden van onze huisarts trekt hij er begin oktober alleen in. Een geïmproviseerd bed, wat stoelen, een nachtlampje, … . De rest sijpelt stelselmatig binnen, dankzij de hulp van heel wat mensen.

Omdat het OCMW me duidelijk maakte dat ons gezin geen recht heeft op hulp, tenzij ik de loopbaanbegeleiding stopzet en weer aan de slag ga, regelde ik het nodige met mijn werkgever en de RVA. Wanneer ik op het werk word uitgenodigd om het één en ander te bespreken, wacht daar mijn C4. Ontslag wegens reorganisatie. Met een ontslagvergoeding op basis van mijn dienstjaren daar. Het enige waaraan ik kan denken is ‘we kunnen een auto kopen’. Weer een hele stap vooruit!  🙂

Na een paar testjes waarin ik met Aaron en Noah ga ‘logeren’ bij hun papa – zodat hij al wat kan wennen – trekken we tijdens de herfstvakantie met z’n allen in onze nieuwe woning. Het is er vochtig en de schimmel staat op de ramen en muren. Maar we wonen tenminste weer als voltallig gezin samen onder één dak. Tijdens het afsluitende weekend van de herfstvakantie kunnen we onze tweedehandsauto ophalen. Het is er eentje waar we met z’n zessen in passen, en dan nog is er voldoende kofferruimte voor de kinderwagen. Dan toch geen lange busritten om de meisjes op school en weer thuis te krijgen.  🙂

Het is nog maar een jaar geleden. En hoewel we er nog lang niet zijn, hebben we sindsdien ook weer heel wat stappen gezet.
Ik ben zo dankbaar voor de begeleiding waarop ons gezin kan rekenen: thuiszorg, gezinscontextbegeleiding, manlief z’n psychotherapeut, mijn coach, onze huisartsen en vooral veel mensen rondom ons.
Stap voor stap, dag per dag en met de zo nodige hulp komen we er wel.

En ondertussen vier ik in mezelf die bijzondere eerste verjaardag van de dag waarop ik mijn dochters voor het eerst weer zelf naar school kon brengen.  🙂