Hoera! Het is een… boekenreeks!

Op 14 september vier ik niet enkel mijn 40ste verjaardag (en volgens heel wat mensen ‘dé start van mijn leven’), op die dag komt ook mijn tweede boek officieel ter wereld.

Jarmilla is niet de meer de enige die haar verhaal via mij in de wereld zette. Ze vertoeft nu in het aangename – en zeer speelse – gezelschap van Xander. Waar zij de focus legt op de relatie tussen een ongeboren en later ook overleden kind met haar ouders, vertelt Xander voornamelijk over de relatie tussen hem en zijn overlevende tweelingbroer Sam.

Hun verhalen zijn verschillend, staan volledig los van elkaar en toch vormen ze samen de boekenreeks (b)Engelverhaaltjes. Volgens Wikipedia is een boekenreeks of boekserie ‘een reeks van boeken die bepaalde eigenschappen met elkaar gemeen hebben en formeel gezamenlijk een groep vormen’. En dat klopt. Het zijn allebei verhalen van en over (b)engeltjes, kinderen die niet meer op deze wereld rondlopen.

20170919_151144-1Het is een zware bevalling, het verhaal van Xander. Niet zozeer het verzamelen van alles wat hij in het boek wil. Ook niet het op de juiste plaats krijgen van al die inhoud, dat lukt prima. Het wordt vooral moeilijk wanneer Xander me tijdens een zoektocht op het internet naar de boeken leidt die hij achterin zijn boek wil vermelden. Ze gaan allemaal over alleengeboren twee- en meerlingen.

Tijdens het schrijfproces blijf ik heel bewust ver weg van dergelijke boeken, omdat ik niet wil dat die kennis de boodschap van Xander ook maar enigszins kan kleuren. Mijn voornaamste doel is die zo authentiek mogelijk overbrengen en daarbij ga ik elke mogelijke afleiding uit de weg.

Na ons opzoekwerk laat de boekenlijst me evenwel niet los. Puur op gevoel bestel ik het boek ‘Ik wou dat ik twee hondjes was’ van Aranka Reeuwijk-Willems. Ik doe er amper twee dagen over om het uit te lezen en heb het gevoel dat het over mij gaat. Ben ik ook een alleengeboren tweeling? Ik hoor Xander grinniken op zijn jongensachtige manier.

En dan word ik overmand door een ijskoude twijfel. Het boek dat ik net las en het boek dat bijna klaar is voor publicatie… ze hebben zo’n enorm grote raakvlakken!
Ik zou het kunnen zien als een mooie bevestiging dat het verhaal van Xander – en dan vooral wat hij vertelt over zijn overlevende broer Sam – echt wel gaat over een tweeling die gescheiden wordt door de sluier tussen leven en dood. Maar dat doe ik niet. In plaats daarvan word ik bang. Vragen zoeven door mijn hoofd als kogels door de lucht. Zoveel angst.

‘Heb ik dit verhaal verzonnen?!’
Xander verzekert me keer op keer dat dat niet het geval is.
‘Gaan mensen die het boek van Aranka Reeuwijk-Willems kennen en het verhaal van Xander lezen, me verdenken van plagiaat?’
Ik voel de hand van Xander op mijn schouder. Daar is volgens hem geen enkele reden toe.
‘En mensen die het verhaal van Jarmilla lazen, gaan die het gevoel hebben dat ik gewoon een tweede, zelfde boek heb geschreven?’
Daarop reageert Xander heel kordaat: ‘Lees beide boeken. Begin nu. Lees ze vlak achter elkaar. En vertel mij dan of ze hetzelfde zijn.’

En dat doe ik. De enige conclusie is dat het twee andere verhalen zijn, over verschillende mensen, met een andere focus. En dat ze allebei de moeite waard zijn om op de wereld te brengen, waar ze hun weg kunnen vinden naar de mensen die er iets aan kunnen hebben.

De angst ebt weg. Nu staat niets nog in de weg van de geboorte van ‘Leven(d) langs de zijlijn – het verhaal van Xander’ en het ontstaan van een boekenreeks. 🙂