Loslaten…

Een grote constante van ouderschap is loslaten.
Je zet een kind op de wereld met de bedoeling het te laten opgroeien tot een geweldige volwassene, een gelukkig mens, iemand die prima z’n eigen boontjes kan doppen, toch?
En nee, dat is niet altijd even gemakkelijk.
Ik denk dat elke ouder dat dubbele gevoel wel kent: je bent zó fier op je kind omdat het zelf iets kan en langs de andere kant knaagt het een beetje dat het jou daarvoor nu niet meer nodig heeft.

Dat begint al heel vroeg… sommigen zeggen al vanaf de geboorte met het doorknippen van de navelstreng.

Voor mij persoonlijk zijn er grotere mijlpalen in het loslaten dan dat.
Het moment dat Gwen zelf een flesje kon vastpakken en eigenhandig een koekje kon opeten, bijvoorbeeld.
Of de dag dat Maya heel avontuurlijk wegkroop, zij het eerst nog in paracommando-stijl (plat op de buik), helemaal naar de andere kant van de woonkamer.
Of de eerste keer flink rechtop zitten, heel triomfantelijk in het rond kijkend.
Of die allereerste wankele stapjes zonder hulp.
Of wat voor mij als mama de grootste aanpassing betekende: het overschakelen van borstvoeding naar flesjesmelk.

Zowel Gwen als Maya kregen borstvoeding. Dat was een heel bewuste keuze en eentje waarmee ik zelfs nu nog heel blij ben.
Voor mezelf had ik uitgemaakt dat Gwen zolang ‘aan de borst’ mocht blijven als ze wilde, met als uiterste grens haar eerste verjaardag. Ik was ervan overtuigd dat mijn kleine meid het zelf wel zou aangeven als ze toe was aan flesjes.
Dat bleek ook zo te zijn. Gwen was 9,5 maanden oud toen ze overschakelde naar flesvoeding.
Bij Maya ging het net zo. Die maakte de overstap een maandje vroeger. Beetje meer onafhankelijkheidszin misschien?

Die laatste borstvoeding (en dan vooral bij kleine Maya) was voor mij een moment om te koesteren, intens van te genieten en voor altijd op te bergen in mijn mentale fotodoos.
Ik kan me die ochtend nog zo voor de geest halen. Mijn man en ik hadden de avond voordien afgesproken dat we ‘s morgens een flesje zouden geven in plaats van die laatst overgebleven ochtendvoeding aan mama’s borst. Maya verraste ons echter door vroeger dan gewoonlijk wakker te worden… uiteraard met grote honger.
Mijn man haastte zich naar beneden voor dat felbegeerde flesje en ik haalde onze hongerige dochter alvast uit bed en installeerde haar in het borstvoedingskussen.
En toen… besloot ik het moment te stelen.
Maya accepteerde mama’s borst maar al te graag en dronk gretig. Wat was dat genieten! Eigenlijk hadden we onze laatste voeding een dag voordien al gehad, dus dit was een extraatje. En dat besefte ik maar al te goed.
Veel te snel – voor mijn gevoel – hoorde ik voetstappen op de trap.
Toen Maya het flesje melk in de gaten kreeg, greep ze er meteen naar. En toen was het hoofdstuk borstvoeding ook voor mij definitief afgesloten. Maya liet er geen twijfel over bestaan dat het dàt was wat zij wilde.

Momenteel slaapt Maya nog steeds op onze kamer. Wat haar kamertje wordt, is nu onze dressing annex rommelkamer. We zeggen al maanden dat we aan Maya’s kamertje gaan beginnen en hebben al opgelijst wie van ons welke acties gaat ondernemen. Het project is alleen nog niet goed op gang gekomen.
En ook daar weer dat dubbele gevoel: het zal geweldig zijn voor Maya om haar eigen kamertje te hebben en fijn voor ons dat onze slaapkamer weer echt van ons is. Langs de andere kant genieten we alle drie zo erg van Maya’s laatste flesje voor het slapengaan. Dat drinkt ze namelijk tussen ons in op het ‘grote bed’.
Een zalig moment van samenzijn met onze jongste dochter waarvan ik met volle teugen geniet. Misschien is dat wel juist omdàt ik weet dat het niet blijft duren. En misschien maakt juist dàt het wel zo bijzonder.

Je weet pas wat je mist als het er niet meer is. Maar het feit dat je weet dat je het gaat missen, kan er wel voor zorgen dat je het moment meer naar waarde gaat schatten. En dat kan een geweldig geschenk zijn.
Je kind loslaten mag dan al eens wat moeite kosten, het is en blijft een cadeau aan je prins of prinses. Het bewijst dat jij als ouder vertrouwen hebt en kansen geeft. En dat heeft ieder kind nodig, jong én oud.

Ouders die het moeilijk hebben met loslaten, stel ik graag gerust met volgende gedachte. Hoe vaak je het ook moet loslaten, toch heeft je kind je nog lang nodig. In sommige gekende gevallen zelfs nog meer dan 30 jaar! 🙂