Inzicht: misschien is het helemaal niet de bedoeling dat ik ‘erbij hoor’!

Deze voormiddag neem ik deel aan een groepsessie van het revalidatietraject dat ik sinds augustus volg bij het centrum cognitieve gedragstherapie bij vermoeidheid en functionele klachten in het UZA. Een mengeling van stevig geconfronteerd worden met jezelf, (h)erkenning, bruikbare informatie en inzetbare tools. Het leverde al heel wat inzichten op én meer mildheid naar mezelf toe.

Vandaag gaat het voornamelijk over ‘niet-helpende automatische gedachten’, ook gekend als de ‘beperkende overtuigingen’. En oh, wat is het weer stevig. En boeiend. Én verhelderend.

Wanneer ik vanavond even m’n social media apps controleer, blijf ik hangen op een bijgewerkte profielfoto. Het is een quote van Terri Willingham: ‘I will never fit in. That’s one of my best qualities.’

Ik zal er nooit bij horen. Dat is één van mijn beste eigenschappen.

Woorden en beelden flitsen door mijn hoofd. ‘Ja!’ voel ik heel sterk. Bijna automatisch open ik de Canva app. En al snel vormt zich het volgende:

Jaren van proberen ‘erbij te horen’ zorgden ervoor dat ik uit viel. Het accepteren van het idee dat ‘niet op mijn plaats’ misschien wel mijn ideale plek was, hielp me om me Thuis te voelen bij meZelf.

De foto maakte ik tijdens een onweer, waar de zon tóch haar weg vond tussen de dikke, donkere wolken. En de woorden beschrijven wat ik mocht ervaren.

Als ik mijn piepjonge zelf een raad kon geven, was het deze: ‘Doe niet zo je best om ‘erbij’ te horen, vind je eigen plekje, ook al is dat ver weg van waar je denkt te moeten zijn. Luister in de eerste plaats naar jezelf, naar wat je gevoel je vertelt. Daar constant tegenin gaan, helpt je misschien kortstondig om ‘erbij’ te horen en brengt je ook uit contact met jezelf. Dat kan ervoor zorgen dat je lichaam op een dag niet meer mee wil. En wees net zo lief voor jezelf als jij voor een ander bent.’

Gevoelens accepteren zonder je erdoor mee te laten slepen, dat komt tijdens de therapie ook aan bod. Iets waar ik al jaren mee bezig ben.

Het gevoel ‘er laten zijn’. Samen ‘zijn’ met het gevoel. Het je laten vertellen wat het je wil komen leren, veelal over jezelf. Dankbaar kunnen zijn voor wat het je brengt, ook als het oncomfortabel is. En wanneer het heeft kunnen brengen wat je nodig hebt, verdwijnt het vanzelf. Alsof het oplost voor je ogen. En dan kan je het loslaten.

Soms dient het zich opnieuw aan. En nog eens. En nóg eens. Dat wil niet zeggen dat je er maar niet in slaagt het los te laten. Het betekent dat je klaar bent voor de volgende laag.

En als het je toch niet lukt, is dat niet het bewijs dat je faalt. Soms ben je er nog niet aan toe, of is het allemaal even teveel.

Het is een proces, met vallen en opstaan. En dat gaat eenvoudigweg het beste wanneer je mild bent voor jezelf.