Levenslessen
Sinds Aaron en Noah in twee verschillende ziekenhuizen werden opgenomen met RSV ben ik hypergevoelig voor negativiteit in mijn eigen omgeving.
Ik hoef echt geen doemdenkers in mijn buurt en zwier mensen die ook maar één spoortje van negativiteit vertonen het liefst gewoon buiten, bij wijze van spreken dan.
Het lijkt wel alsof een negatieve ingesteldheid alles en iedereen infecteert. Ik voel en ‘zie’ het bijna gebeuren! Als er wat teveel negativiteit of zelfs tijdrovende onzinnigheden in een situatie opduiken dan gaan de alarmbellen af. Manlief en ik noemen het een ‘sterk ontwikkelde bullsh*t-meter’. Langs de ene kant een prima hulpmiddel om goed aan zelfzorg te doen én voor de kids te zorgen. Langs de andere kant schrik ik er nu veel te vaak (naar mijn zin) van hoeveel mensen die ik een heel warm hart toedraag toch negatief ingesteld zijn. Voor zo’n gedoe heb ik geen tijd! Of misschien wil ik er gewoon geen greintje energie aan verspillen. Is dat wat het bijna verliezen van een kind met je doet?
Mijn hoofd en ervaring zeggen dat ik die mensen best zachtjes loslaat. Mijn hart heeft het daar heel moeilijk mee. Ik heb één groot voordeel (opgebouwd tijdens vele jaren): ik doe niet meer aan schuldgevoelens. Toch is het best zwaar te verteren… .
Er is op korte tijd te veel gebeurd om zomaar door te gaan met mijn leventje. Zelfs als ik dat zou willen, het lukt me simpelweg niet en dat heeft uiteraard z’n redenen. Bovendien ben ik nu een mama van 4 kids, toch wel een verdubbeling van ons ‘kinderbestand’. En daarin heb ik mijn weg nog te vinden, bij voorkeur op mijn eigen tempo.
Er zijn mensen die het zonder meer respecteren als ik hen vertel dat ik een tijdje niet meer met hen in contact ga treden.
Er zijn er ook die het duidelijk niet begrijpen en me laten voelen dat ze het maar flauwekul vinden. (Daar gaat mijn bullsh*tmeter dan weer!) Prima, weet ik meteen waar ik sta. Jammer misschien, maar er valt heel wat te zeggen voor duidelijkheid. Het loslaten van die mensen gaat gemakkelijk. In gedachten wens ik hen het allerbeste toe vanuit de grond van mijn hart. Wie weet komen onze wegen ooit weer samen, of niet.
En dan zijn er een paar mensen waarmee ik dacht zo’n warme en fijn contact te hebben… . Mensen die altijd welkom zijn bij ons, in gelijk welke omstandigheden. Eén ervan hebben we echt opgenomen in ons gezin, we zouden er onze kinderen zelfs aan toevertrouwen.
Het wringt wanneer ze telkens weer aansturen op een gesprek of een bezoekje terwijl ik blijf aangeven dat dat er voor mij voorlopig echt niet bij kan.
Het wordt vervelend wanneer er van je verwacht wordt dat jij en jij alleen een antwoord moet bieden op een paar – zakelijke – hulpvragen, en wel liefst nu meteen. Of wanneer je van anderen hoort dat er in niet al te positieve bewoordingen over je wordt gesproken. In het begin wijt ik dat aan een verkeerd begrijpen van degene die het me voorzichtig vertelt.
Even sus ik me nog met de idee dat die vrienden onze situatie en de gevolgen daarvan niet kunnen vatten. Soms moet je iets zelf meemaken om dat te kunnen… . Wanneer dan blijkt dat er woorden in je mond worden gelegd die je nooit hebt uitgesproken, dat je verwijten naar je hoofd geslingerd krijgt die je hoegenaamd niet kan plaatsen, dat je die mensen zelfs niet meer herkent en je afvraagt wie die persoon eigenlijk is die je die berichten stuurt, … dan wordt duidelijk dat het zo niet verder kan.
Dit is niet zomaar even loslaten, dit vergt een ‘afscheuren van’… en zo voelt het ook. Alsof ik een deel van mezelf losscheur om verder te kunnen gaan.
Mijn gevoelens zijn gekwetst en ik rouw. Heel kort vraag ik me af of ik mezelf dan zo heb voorgelogen, of ik de dingen zag en voelde zoals ik ze graag had en niet zoals ze waren. En dan weet ik dat het tijd is om ook dàt los te laten. Het is zoals het is.
Sommige mensen komen in je leven om korte tijd later alweer te verdwijnen. Je kan ervan leren als je wil, en misschien nog wel het meeste over jezelf.
Het verdriet maakt plaats voor dankbaarheid. Want ik héb weer geleerd en ik ben gegroeid als mens.
Als ik het nog niet wist, dan is nu heel duidelijk wat voor mij het belangrijkste is in mijn leven: mijn prachtige gezin. En er valt heel wat te zeggen over duidelijkheid.
