Een heel weekend zonder kids
Toen mijn oudste dochter Gwen er nog niet eens was, maakten manlief en ik al plannen om actief aan onze relatie te werken.
Nee hoor, die val waarin veel nieuwbakken ouders trappen en waardoor ze vooral ouders zijn en steeds minder partners en geliefden, die gingen we handig omzeilen.
Minstens één keer per maand zouden we samen op stap gaan: gezellig windowshoppen in de stad, iets gaan drinken, een romantische wandeling maken, een culinair uitstapje met de liefde van mijn leven, …
Wat zag ik dat zitten en hoe keek ik daarnaar uit!
En toen kwam Gwen… .
Als ik terugkijk naar die 16 maanden tussen de komst van Gwen en de geboorte van kleine zus Maya, kan ik in alle eerlijkheid zeggen dat we toch zeker vijf keer met z’n tweetjes op stap waren zonder dat daar een huishoudelijke reden voor was. Uitjes naar de supermarkt tel ik dus niet mee.
Het onderwerp verdween niet naar de achtergrond toen Maya zich aandiende in ons leven, integendeel. Had ik je al verteld dat wij koppig kunnen volhouden? 😉
Maya was exact 7 weken oud toen manlief en ik onszelf verwenden met een dagje sauna.
Onze dochtertjes bleven bij mijn ouders. Wat was me dàt een verhuis, compleet met een hele lading afgekolfde moedermelk.
Die dag waren we bijna weer een onbezorgd, verliefd koppeltje. Bijna, want je kan vast wel raden naar welk onderwerp onze ontspannen gesprekken steeds weer afdwaalden…
Juist, onze dochtertjes. 😉
Aan het weekendseminar in Antwerpen beleef ik ook fijne herinneringen. De sessies begonnen zo vroeg en duurden zo lang dat we onze kindjes niet eens konden opbellen. Vooral de eerste dag was dat toch even slikken voor deze moederkloek. Maar het werken aan mezelf en die ervaring kunnen beleven samen met manlief waren van onschatbare waarde.
Toen was er die heerlijke periode waarin we Gwen en Maya toevertrouwden aan een fijne babysit terwijl we zelf ‘gewoon’ weg waren.
Het deed ons en onze relatie ongelooflijk goed. Door omstandigheden verdwenen die wekelijkse uitjes echer uit onze gezinsagenda.
Af en toe knepen we er eventjes uit, maar veel regelmaat zat daar niet meer in.
En toen, ruim vier jaar nadat we ouders werden, werden we verwacht op een weekendseminar in Londen.
Nog nooit was ik zo lang gescheiden geweest van mijn dochtertjes!
We vertrokken rond de middag met de Eurostar vanuit Brussel. Dat betekende dat we halverwege de voormiddag moesten vertrekken.
‘s Morgens brachten we Gwen en Maya naar school, met de belofte dat vava – mijn vader – hen ‘s middags kwam oppikken. Gelukkig keken ze daarnaar uit.
Maar Gwen werd ziek tijdens het weekend. En hoewel ik wist dat ze in goede handen was bij mijn ouders, had ik door de telefoon gesprongen als dat kon.
Zondagavond kwamen we tegen middernacht pas thuis.
Mijn moeder – die het een goed idee vond dat de meisjes na twee nachten logeren weer in hun eigen bedjes konden slapen – verwelkomde ons.
We konden terugkijken op een geweldig weekend, zonder twijfel.
Het was ook wel weer een les in loslaten.
En dat blijft het… altijd opnieuw.
