Ik heb een droom

Ken je dat gevoel dat heel duidelijk aangeeft hoe je tegenover een bepaald gegeven staat? Het zwart kan niet donkerder en het wit niet puurder, het is een klinkklare ‘nee!’ of een kristalheldere ‘ja!’ en van nuance is weinig sprake. Zelf hou ik het meest van grijs, dat zoveel schakeringen heeft. Een paar open deuren:

• Liefde: ja!
• Racisme: nee!
• Gelijke kansen voor iedereen: ja!
• Willekeur: nee!

In heel wat zaken voel je jezelf verschuiven over het continuüm tussen zwart en wit, en passeer je onderweg ettelijke tinten grijs.

Veel te lang hield ik me te vaak stil wanneer heel mijn wezen ‘ja!’ of ‘nee!’ brulde. Mijn nek uitsteken boven het maaiveld en dan mijn hoofd verliezen? Nee bedankt! Tegenstand ervaren? Ongewild conflict uitlokken? Bekritiseerd, aangevallen worden? No way! Dat durfde ik niet. Angst regeerde. Dus zweeg ik en stopte een deel van mezelf onder. Op de duur vervaagt dat ook en als je dat in stand blijft houden, vergeet je zelfs een beetje – of heel veel – wie je bent. Hoe jammer is dat?

Het afgelopen decennium krijg ik heel wat uitdagingen op mijn weg. Een aantal daarvan laten tot op de dag van vandaag hun sporen na. Ik ben er voorlopig nog niet klaar mee. En dat is ook oké. Stuk voor stuk brachten ze me ook prachtige inzichten en gaven ze me telkens weer een duw in de rug op weg naar meZelf. Stevig. Confronterend. Boeiend. Vermoeiend.

Één van de gevolgen is dat ik het steeds moeilijker krijg om te zwijgen over wat me diep raakt, zowel over de overweldigend prachtige dingen als de zaken die een sirene in mijn wezen in gang zetten die constant ‘onrecht!’ toetert. Ik kan er niet meer tegen. En ik wil er ook niet meer tegen ‘moeten’ kunnen.

Dé waarheid claimen, doe ik niet. En ik besef heel goed dat elk verhaal meerdere kanten heeft. Los daarvan kan je begrijpen wat je wil, als het niet oké is dan verandert dat niet, enkel en alleen omdat je er begrip voor kan opbrengen. Een valkuil waarin ik zo vaak terecht kwam: ‘Het is niet oké, maar ik begrijp het wel, dus dan laat ik het maar zo.’ Zo kan het ook nooit beter worden, natuurlijk.

Wanneer mijn mama het vroeger had over ‘de gulden middenweg’ kreeg ik daar als tiener wel eens de kriebels van. Compromissen en samen trachten om mekaar ergens in het midden te vinden, ik had gewoonweg geen idee hoe je dat klaar kon spelen. Ondertussen ben ik er grote fan van. Alleen al het aangaan van die verbinding met als doel samen op een punt te geraken waarbij ieder zich goed kan voelen, hoe mooi is dat? Het vraagt wederzijds respect, gelijkwaardigheid, een portie goede wil, elkaar willen zien en het streven naar een win-win. En het is zelfs niet moeilijk!

Soms kan je proberen wat je wil, als de andere kant niet mee wil dan houdt het op. En dan sta je voor een keuze. Je kan de situatie aan het licht brengen zodat het de kans krijgt om geheeld te worden. Wat bedekt blijft, kan ook niet veranderen. Of je kan dat aan je voorbij laten gaan. Omdat jij niet de aangewezen persoon bent om het aan te kaarten, bijvoorbeeld. Of gewoon omdat je er momenteel niet de energie in kan steken. Dan laat je het aan iemand anders, aan de volgende. Het is een keuze. Jouw keuze.

Vorig jaar mocht ik zelf healing ervaren naar aanleiding van mijn ‘like’ op een tegeltje dat me deed lachen en een lelijk racistische boodschap bevatte waar ik los over zag. Pijnlijk! En tegelijkertijd zo waardevol. Hoewel het stevig schrikken was, ben ik nog steeds heel dankbaar voor de reactie van de vrouw die alles aan het licht bracht. Haar keuze om dat te doen, leerde me veel en niet in het minst over mezelf.

Stop met het bedekken van wat niet oké is. Start met het verkennen van het grijze gebied. Zet stappen in de richting van de ander, verbind met elkaar ergens in het midden, mét respect voor de visie en gevoelens van alle betrokkenen. Samen. Dàt is mijn droom. ??