Haiku #2

Een baaldag…

De kids lopen wat verloren en zetten zich af tegen dat vervelende gevoel, ze kunnen even goed letterlijk de muren op lopen…

Manlief, zelfstandige in opstart – na jaren van zware gezondheidsuitdagingen eindelijk goedgekeurd door de psychiater, met akkoord van RVA en ondersteuning van GTB en VDAB – ziet zijn ondernemingsplan in duigen vallen. Los daarvan liggen er nog een paar zware projecten op zijn bord én het leeuwendeel van het huishouden. Hoe open zijn vizier ook staat, vandaag zit hij in een dip en denkt zelfs een moment aan het opgeven van zijn dromen. Gelukkig kan hij ventileren bij een collega-ondernemer en zijn business coach.

Ik ervaar vandaag vooral de grenzen van mijn eigen draagkracht en hoe weinig ik concreet kan bijdragen in het huishouden. Pijnlijk. Gelukkig is er geen sprake meer van de schuldgevoelens die ik er zo lang aan vast heb gehangen. En ook het neerhalen van mijn eigenwaarde is er niet meer bij. ‘Het mag dan een kl**e-gevoel zijn, toch goed bezig,’ geef ik mezelf een schouderklopje.

Vanmiddag worden de assen van de bomma van manlief uitgestrooid. Op hetzelfde moment vieren we hier in gezinsverband haar leven en wat ze voor ons betekend heeft. Op tafel zetten we een foto van bomma, een vaasje met crêpepapieren bloemen, een brandende kaars en een schaaltje met theelichtjes. Ieder van ons deelt zijn of haar herinneringen aan bomma. Er wordt gelachen. Het regent kreten als “Ooh ja!” en “Dat vond ik óók zo leuk!” of “Ja, dat herinner ik me ook!”. Dan steekt elk kind een theelichtje aan voor bomma en blazen we een kusje naar haar.

En dan herinner ik me een goeie raad die ze me ooit gaf: ‘Wat er ook gebeurt, altijd rustig in en uit blijven ademen.’