Koningswens?

Een tweeling dus…
Van dat nieuws moesten we toch even bekomen.

Al heel snel werd ons duidelijk gemaakt dat een tweelingzwangerschap écht wel anders is dan een eenlingzwangerschap.
Ons gevoel van ‘routine’ verdween op slag en maakte plaats voor… tja, voor wàt eigenlijk?

Manlief en ik besloten al die gevoelens gewoon toe te laten zonder er al te veel in mee te gaan. Er waren ons immers al zoveel ouders voorgegaan in hetzelfde verhaal en er zullen er ongetwijfeld nog volgen.
Over naar de orde van de dag en focussen op de praktische zaken dan maar.

Onze gynaecoloog verwees ons door naar het Sint-Augustinusziekenhuis in Wilrijk, waar een collega – gespecialiseerd in tweelingzwangerschappen – ons mee zou opvolgen.

Voornamelijk omwille van de minste kansen op complicaties, hoopte ik op een tweeëiige zwangerschap. Met de woorden van onze oudste dochter Gwen in gedachten, zag ik al voor me dat we te horen kregen dat we een zoontje en een dochtertje verwachtten.
Draaide dàt even anders uit!

Terwijl ik languit op de onderzoekstafel lag met mijn buik onder de gel en manlief naast me zat, bewoog een gynaecoloog-in-opleiding de transducer van het echoapparaat heen en weer. Al snel zagen we onze twee kindjes op het scherm verschijnen. Derde zwangerschap of niet, we vonden het allebei weer een prachtige ervaring.
De gynaecoloog stond ernaast en leidde zijn studente doorheen het proces om te bepalen welk soort tweelingzwangerschap dit precies was. We bleken zwanger te zijn van een eeneiige tweeling. Géén jongen én meisje dus, want een eeneiige tweeling heeft altijd hetzelfde geslacht.

Op het eerste gezicht ging alles goed met onze tweeling en oh ja, het waren twee jongetjes.

tweelingEn daar zat manlief opnieuw met zijn mond open te staren naar een scherm waarop de bewoners van mijn buik gezellig rondzwommen. De eerste keer was amper een paar weken eerder, toen we te horen kregen dat we niet één, maar twee baby’s mochten verwelkomen. En nu kreeg hij het nieuws te verwerken dat hij er twee zoons zou bij krijgen.
Ik kon niet meer van hem houden dan op dat moment. Het leek alsof al zijn sterktes en al zijn zwaktes tegelijkertijd aan de oppervlakte kwamen. Mijn lieve man, de papa van mijn kindjes, puur zoals hij is… .

Na het onderzoek werden we uitgenodigd in het kabinet van de gynaecoloog. Een woordje uitleg was immers op z’n plaats.
Voor de liefhebbers… ik beleef momenteel een monochoriaal-diamniotische zwangerschap, waarbij onze zoontjes wel de placenta delen, maar niet de vruchtzak.
We leerden over de kansen op bepaalde complicaties, hoe belangrijk een zeer regelmatige opvolging is bij het vroegtijdig opsporen daarvan en wat voor behandelmogelijkheden er zijn wanneer dat nodig blijkt.
Vragen werden vlot en ongecompliceerd beantwoord, iets wat ik erg weet te waarderen.

Vanaf nu worden we elke twee weken verwacht in het Sint-Augustinusziekenhuis voor de opvolging van onze jongens (wat klinkt dat nu al plezant!), naast de ‘gewone’ opvolging van de zwangerschap door onze eigen gynaecoloog.
Het wordt nog druk zo. Dat hebben we er echter graag voor over.

Alles voor je kinderen, zelfs als ze nog lekker knus in je buik verblijven.