Welkom en vaarwel

Vreugde en verdriet liggen vaak dicht bij elkaar in het leven.
Hoe cliché het ook klinkt, ik mocht het zopas weer ervaren.

Op woensdag 12 november 2014 mag ik mijn twee prachtige zoontjes verwelkomen. Mijn dochtertjes – die bijna elke dag langskomen – zijn net zo gefascineerd door hun broertjes als ik had gehoopt. Elk bezoekje start niet met een kus aan mama, nee. Die wordt eventjes straal genegeerd. 😉 Hun eerste actie is op de stoel of een krukje klauteren dat naast de babybedjes staat en beide broertjes uitgebreid bewonderen. Na de zoveelste voorzichtig aai over de kleine bolletjes willen ze liefst zo dicht mogelijk bij mama kruipen. Geen sinecure na een keizersnede, al sta ik nog steeds perplex van de voorzichtigheid die zowel Gwen als Maya aan de dag leggen om me toch maar geen pijn te doen.

De plaatselijke meters van onze jongens zijn mijn tante en haar dochter (voor mij meer als een zus dan een nichtje).
Mijn nichtje komt een paar keer op bezoek met haar dochter, en de dochter zelfs een paar keer zonder haar mama. Mijn tante zie ik niet.
Twee dagen na de komst van mijn zoontjes moet zij afscheid nemen van haar schoonzus, die haar moedige gevecht tegen kanker heeft verloren. Hoewel ze geen rechtstreekse familie was, groeide ik op met ‘tante Elza’ en ze had dan ook een bijzonder plekje in mijn hart.
Tijdens de vorige eindejaarsperiode was ze nog even aan de deur geweest met een kleine attentie voor Gwen en Maya. Toen had ik me voorgenomen om dit jaar zeker met de kindjes bij haar op bezoek te gaan. Wat had ik haar graag laten kennismaken met Aaron en Noah!
Natuurlijk weet ik dat dit afscheid eraan zit te komen. En toch verrast het me nog. Ik denk dat niemand had verwacht dat het zo snel zou komen. Voor haar kan ik alleen maar gelukkig zijn. Ze heeft lang genoeg hard genoeg gevochten met een positiviteit waarvan iedereen kan leren.
Mijn nichtje en meter van Noah verwoordt het mooi: “Er komen er bij en er gaan er weg. Zo blijft het evenwicht behouden.”
Tante Elza, je was een constante in mijn kindertijd. Dankjewel voor die levenslust en niet aflatende positiviteit van jou. Ik heb er veel van mogen leren. Het ga je goed.

Onze witte (en dove) kater Witte is mijn steun en toeverlaat tijdens de zwangerschap. Zeker naar het einde toe houdt hij me nauwgezet in de gaten. Hij slaapt bij ons op de kamer en vergezelt me naar beneden bij elk toiletbezoek. Ik zie hem nog steeds zitten wachten tot ik weer in de woonkamer verschijn! “Mrrrok?” zegt hij dan met vragende ogen en hij lijkt pas gerustgesteld wanneer hij me ziet antwoorden dat alles in orde is. De schat!
Het weerzien op dinsdag 18 november is heel hartelijk. Een knuffelsessie met heel wat kopjes en aaitjes doet ons allebei goed. Met tranen in mijn ogen tel ik mijn zegeningen. Wat ben ik gelukkig dat heel mijn gezin samen thuis is! Nu kunnen we elkaar leren kennen en elk ons nieuwe plaatsje vinden in het geheel.

Hoewel de vroedvrouwen me ervoor hebben gewaarschuwd, valt het trappenlopen fel tegen die eerste dagen. “Denk erom, je hebt wél een keizersnede gehad, hè. Van een tweeling dan nog!” drukte één van hen me een paar keer op het hart.
Witte wijkt niet van mijn zijde. Ook ‘s nachts ontpopt hij zich opnieuw tot mijn persoonlijke lijfwacht. Ga ik voorzichtig de trap af op weg naar het toilet beneden dan wandelt hij voor me uit terwijl hij regelmatig achterom kijkt. Gaan we terug naar boven dan loopt hij naast me op de trap, een paar treden hoger dan ik, terwijl hij me bijna constant aankijkt. Ik voel me zo goed verzorgd!
En dan slaat het noodlot toe.

Witte, die twee jaar geleden voor het eerst te kampen kreeg met een bloedklonter ten gevolge van een hartaandoening, toont op vrijdag 21 november opnieuw verlammingsverschijnselen aan de achterpoten. We geven hem bloedverdunners zoals voorgeschreven door de cardioloog van de dierenkliniek.
Witte sleept zich voort met zijn voorpoten, geniet van de korte momenten dat manlief en ik hem aaien en met hem praten. We hopen dat hij er ook nu weer doorheen spartelt, zoals hij al vier keer eerder deed.
Een paar uur later is echter duidelijk dat hij al zijn kattenlevens heeft opgebruikt. We laten Gwen en Maya afscheid nemen, bereiden hen al een beetje voor dat ze hem niet meer gaan zien en vertrekken naar de dierenkliniek.
De dierenarts van dienst trekt ogen wanneer ze hoort dat dit de vijfde keer is dat Witte vecht tegen een bloedklonter en dat hij de vorige keren telkens zo goed herstelde. “Een hele sterke kat…” zegt ze nog.
Alles wordt in gereedheid gebracht om onze lieve kater te helpen bij zijn laatste reis. De eerste injectie brengt hem in slaap, de tweede legt zijn hart stil. Althans, dat is de bedoeling. Na het eerste spuitje is Witte niet meer.
Manlief en ik zijn in tranen. En ik denk weer aan de woorden van mijn nichtje over evenwicht… twee zieltjes verwelkomen en twee zieltjes van wie we afscheid nemen.
Witte, mijn lieve vriend, ik ben zo dankbaar dat je meer dan 12 jaar deel uitmaakte van ons gezin. Wat ben ik blij dat je onze jongens nog hebt leren kennen. Ren en speel maar onbezorgd in de kattenhemel en wie weet tot later!