Aaron en Noah en hun eerste schooldag

Maandag 29 mei 2017 – ergens rond 7 uur

Aaron en Noah gaan naar school vandaag! Wat een stap weer…
Bij onze meisjes had ik geen enkele zakdoek nodig. Zou het nu anders zijn, nu de laatste twee (want hier komen echt geen baby’tjes meer bij) starten in de instapklas? Gaat ons huisje leeg aanvoelen? Zal het me moeilijk vallen?

Op basis van mijn ervaringen met Gwen en Maya zou ik verwachten dat het bij mij geen tranen doet opwellen. Nu ben ik veelal bezig met de praktische kant.
Hun onderbroekjes en shortjes zijn getekend, T-shirts niet. Toen Gwen voor het eerst naar school ging, was ik nog zo gek dat ik echt elk kledingstuk tekende. Bij Maya wist ik al dat vooral de kledingstukken voor het onderlichaam echt een naametiketje nodig hebben. Elke kerel heeft twee reservepakketjes met een onderbroek en short – alles netjes in een zakje voor eventuele natte kleren – in zijn rugzak zitten. Vanmorgen wil ik absoluut even langsgaan bij Heidi op het secretariaat, want hoe zit het eigenlijk met het koek- en fruitabonnement van onze jongens? Volgens mij is daar nog niets voor geregeld.

Zo meteen halen we ze uit bed, onze nachtbrakers. Gisteren wilden ze maar niet in slaap vallen en rond 5 uur vanmorgen was het alweer feest in hun kamer. Tja, dat gaan ze misschien wel voelen vandaag. 😉

Geen idee waarom ik nooit snotterend aan de schoolpoort stond aan het begin van een schoolcarrière van de meisjes… Misschien heb ik op dàt punt geen moeite met loslaten? Of koppel ik het gevoel van het afscheid van de baby- en peutertijd niet aan die allereerste schooldag? Het ís ontegensprekelijk het einde van een tijdperk. Mijn moemoe zaliger zei wel eens dat elke leeftijd zijn mooie kanten heeft… en zo ervaar ik het ook. Dankbaar om wat was en vol vertrouwen en verwachting over wat nog komt. Volgens mij is het geen kwestie van emotioneel ongevoelig zijn. Ik heb vertrouwen in mijn jongens én dat heb ik ook in hun juf en de school.

Wie weet hoe plezant vinden ze het?! Misschien willen ze wel helemaal niet meer mee naar huis! 🙂 Zowel Aaron als Noah zijn best wel toe aan een beetje meer uitdaging.
Wat de toiletbezoekjes betreft… ze kùnnen allebei prima op het potje gaan. Willen… laat me zeggen dat ze allebei een nogal koppig trekje hebben. Net als Gwen destijds, houden ze liever alles op tot ze thuis een pamperbroekje aankrijgen voor de nacht. Ik ben reuze benieuwd of de gezamenlijke toiletbezoekjes daar snel verandering in gaan brengen (net zoals bij de grootste zus).

Hoe dan ook… vandaag is het D-day voor mijn kabouters!

Zelfde dag – 8.45 uur

Het Vlindertuinlied (signaal om te verzamelen) schalt door de luidspreker. Aaron en Noah, die het tot nu toe best ‘chill’ lijken te vinden, draaien zich allebei met een ruk om en kijken in de richting van de muziek. Wanneer iedereen verzamelt op het grote grasveld – en al die kinderen daar in een grote cirkel staan – is het toch een beetje overweldigend. Het ís ook een groot verschil met de onthaalmoeder, waar maximaal vijf kindjes tegelijk aanwezig zijn. Het haasje-onder-haasje-over spel laten ze aan zich voorbij gaan. We kijken ernaar, zittend op het gras.

Als daarna iedereen naar z’n klas gaat, wordt het voor Aaron heel even een beetje moeilijk. Noah kijkt onbevangen en nieuwsgierig al dat nieuws tegemoet. Sandaaltjes uit en hopla, de klas binnen. Wanneer mijn kerels hun ogen uit kijken, wisselen juf Linsey en ik een blik van verstandhouding en vertrek ik in alle stilte.

Zelfde dag – ergens rond 16 uur

Vava wacht me op als ik de parking van de school opdraai. Hij is zó benieuwd dat hij eerder op school is dan ik. De jongens mogen vanaf dag 1 een volledige schooldag ervaren, compleet met een halfuurtje nabewaking.

Toen ik thuis op het punt stond te vertrekken naar school, overviel de twijfel me: had ik juf Ilse wel verteld dat alle vier mijn kuikentjes vandaag naar de nabewaking kwamen? Toch maar snel een sms’je gestuurd, voor de zekerheid. Geen tranen bij deze mama, maar zo’n dingen vergeten, dat doe ik dus wel. 😉

Mijn papa werd eerder herkend (“Kijk! Vava!”) dan ik. Vier verhitte kindjes – de jongens met een laag zandbakzand bovenop een flinke dosis zonnecrème – waren blij ons te zien. Vava mocht meteen getuige zijn van de stepkunsten van zijn kleinzonen.
Van Ilse hoorde ik dat Aaron en Noah het heel goed hadden gedaan tijdens hun allereerste schooldag. Flinke jongens, die wel altijd lijken te lachen.
Onbeschaamd schakelde ik vava in om alle kids én alle boekentasjes naar en in de auto te krijgen. Dààr zie ik nog wel enige uitdagingen. Maar hé, deze maand kan ik oefenen. 😉

Thuis hebben we – tegen mijn verwachtingen in en volledig conform die van manlief – twee vermoeide meisjes en twee energieke jongens aan tafel zitten.
Wanneer beide meisjes even bekomen in hun bed, staan Aaron en Noah lustig te dansen op liedjes van Maya de Bij. Ze koelen af met een ijsje. En iets voor 19 uur gaan ze hun bedje in.

Dat is niet echt naar hun zin. Misschien zijn al die indrukken van vandaag toch wat veel om te verwerken. Misschien hebben ze het te warm in hun kamertje. Misschien hadden ze zo’n fijne dag dat ze niet willen dat die eindigt. Morgen mogen ze het nog eens overdoen. En overmorgen. En de dag daarna.

Proficiat, lieve kereltjes, met zo’n mooie start. Mama houdt ongelooflijk veel van jullie. Slaapwel. xxx