Vast… of vrij?

Hoewel ik mezelf in een – het voelt aan als – ver verleden doorheen twee werkgerelateerde burn-outs worstelde, is deze burn-out van een ander kaliber.
De oorzaken zijn niet werkgerelateerd, wat volgens sommige definities de diagnose meteen ook uitsluit. Want een burn-out wordt veroorzaakt door een overbelasting op het werk, vaak in combinatie met persoonlijke kwetsbaarheid en eventueel ook uitdagingen in de privésfeer. Van die drie factoren wordt de eerste als de belangrijkste beschouwd en nét die gaat niet op voor mij. Een aantal ervaringen en gebeurtenissen die samen een ander soort ‘perfecte storm’ vormden, leidden tot mijn situatie.

Het duurt me te lang. Mijn perfectionistische zelf wil weer aankunnen wat me op mijn achttiende moeiteloos af ging. Jawel, ik zie mezelf stappen in de goede richting zetten. Het verschil met een jaar, zelfs een paar maanden geleden is duidelijk merkbaar. Daar ben ik ook wel blij om. Echt.
Alleen… waarom kan het niet sneller? Waarom kan ik niet gewoon opstaan vol energie? Waarom ben ik doodop na een dag waarin ik – naar mijn aanvoelen – amper iets gedaan krijg? Waarom lijkt er bijna constant een soort van mist in mijn hoofd te hangen? Waarom werkt mijn geheugen amper? Waarom liggen de schuldgevoelens en het lage zelfbeeld zo meedogenloos op de loer? Waarom verlies ik zo snel mijn geduld? Verandert dat ooit nog? En wanneer dan? Of is dàt hoe ik nu ben, de nieuwe ik? Heb ik me daar maar bij neer te leggen? Aanvaarden en weer doorgaan? Dat wil ik helemaal niet!

Ik voel me gevangen, zit vast binnenin mezelf en loop weer tegen dezelfde interne blokkades aan. Waarom blijft zich dat toch herhalen? Of beter: waarom blijf ík diezelfde patronen keer op keer herhalen? Ze werken niet!
Ik weet wel waarom… Het is bekend. Het voelt vertrouwd. Dit doe ik immers al tientallen jaren. Alleen, als je een andere uitkomst wil dan helpt het niet om steeds hetzelfde te blijven doen. En ik wíl een andere uitkomst!

Het lijkt wel alsof het alsmaar moeilijker wordt naarmate ik vorder in mijn herstelproces. Gisteren reikte manlief me een heel rake quote aan van Albert Einstein:

Hoe meer ik leer, hoe meer ik weet dat ik eigenlijk niets weet.

Het zette mijn hele worsteling meteen in een heel ander perspectief.

Het is ontegensprekelijk: ik ben op de goede weg – op een goeie dag zie ik dat ook heel klaar en helder, op moeilijke dagen ziet het er dan weer snel heel donker en somber uit. De lijn tussen licht en duister is een hele dunne en slappe koord en voor ik het weet bungel ik er onderaan in plaats van mezelf voetje voor voetje verder te bewegen in de gewenste richting.

Misschien is het ook wel heel normaal en binnen de verwachtingen dat het me nu – tijdelijk? – meer moeite kost. Misschien ben ik wel sterker dan ik denk – diep vanbinnen weet ik dat wel zeker! – en kan ik hier prima doorheen geraken, op weg naar een volgende heuveltop met prachtig uitzicht. Misschien sta ik wel vlak voor een doorbraak! Meteen springt een andere quote op in mijn brein… eentje van Paulo Coelho:

Het donkerste uur is het uur voordat de zon opkomt.

Wanneer mijn coach Nele onze afspraak van vanmorgen verplaatst, leidt dat – een beetje tegen mijn eigen verwachting in – niet tot wanhoop. Ook al keek ik reikhalzend uit naar onze sessie, die naar mijn gevoel geen moment te vroeg kwam.

Integendeel. Ik voel mijn innerlijke kracht zich roeren en een heel sterke overtuiging maakt zich van me meester: I can do this! Ik kan dit!