Van hart tot hart – weerslag van een online conversatie

De voorbije dagen wakkert het contact met Katrien weer aan. Tijdens onze eerste – en enige – ontmoeting in levende lijve klikt er iets. We verbinden via sociale media en doorheen de jaren wordt ons patroon duidelijk: weken-, vaak zelfs maandenlange radiostilte, afgewisseld met een korte check-in. Alsof er een alarm rinkelt wanneer de ander het zwaar heeft, zijn we er ook op die momenten voor elkaar. Het valt niet te verklaren en dat vinden we ook niet erg. We zijn verbonden, daar houden we het op.

Sinds een weekje chatten we zowat dagelijks. Zo kom ik te weten dat ze haar dochtertje al bijna een maand niet meer gezien heeft aangezien die bij haar ex in quarantaine zit… in het noorden van Italië. Slik. En dat ze dat eigenlijk wel oké vindt zo, nu ze als verpleegkundige in de vuurlinie staat en binnenkort amper nog thuis denkt te komen.
“Ze is bij mensen die van haar houden en er alles aan doen om haar te beschermen. Meer kan ik nu niet wensen.” Toch petje af…

Na ons gesprek gisterenavond vraagt ze me om een paar stukken uit onze conversatie te verwerken in een blogpost. Ondanks haar doorgedreven voorzichtigheid met sociale media, wil ze die graag de wereld insturen. Ergens middenin ons getypt gesprek polst ze voorzichtig of ik bang ben, wetende dat ik door astma én de verminderde weerstand door de autonome disfunctie onverbiddelijk bij de risicogroep hoor voor covid-19.

“Nee, bang ben ik niet. Dat heeft ook geen zin. We zijn allemaal zo voorzichtig als we kunnen, we volgen de richtlijnen strikt op, voor onszelf maar evengoed voor alle anderen. En dan nog valt niet uit te sluiten dat we het virus ergens oppikken.”

“Dat is waar. Je kan maar doen wat je zelf in de hand hebt en dat is de maatregelen rigoureus toepassen. En niet enkel denken aan jezelf, maar beseffen dat één iemand binnen de kortste keren tienduizenden besmettingen kan veroorzaakt hebben. En dat daar SOWIESO doden door vallen.”

“Zo zien we het ook: zorgen voor iedereen. Daar staan de kids ook helemaal achter, al valt het hen best zwaar dat ze hun schoolgenootjes moeten missen, niet naar moemoe en vava kunnen en zich zelfs niet mogen uitleven in het speeltuintje. Geen musicalstage voor Gwen. Ze beseffen wel waarom. Hier heerst realisme, geen angst.”

“Weet je nog hoe we ergens vorig jaar bezig waren over de veranderingen die er duidelijk aan zaten te komen in de wereld? Had je toen gedacht dat het echt zo snel zou gaan?”

“Nope! Écht niet! Langs de andere kant, we wisten dat het ooit zou gebeuren, hè? Dat voelden we aan al die uitdagingen die we voorgeschoteld kregen…”

“Ze mo zeker! Deze gezondheidscrisis is wel een serieuze versnelling. En eigenlijk ben ik ook wel een beetje dankbaar dat al die Lichtwerkers die zich de laatste jaren al zo erg op de proef gesteld voelden ook de kans hebben om het zelf te kunnen meemaken, die verandering.”

“Ik snap wat je bedoelt. Het had evengoed nog decennia op zich kunnen laten wachten. Terwijl covid-19 een breuk in de tijdslijn is: het leven voor de uitbraak en het leven erna. Volgens mij gaat het ook nog wel even duren voor alles weer vlotter gaat stromen in de wereld.”

“Denk ik ook. Eerst mag het virus zijn reis rond de wereld afwerken. Dat gaat nog heel wat maanden in beslag nemen. Een beetje logisch denkend mens beseft ook dat we heel die tijd nog HEEL voorzichtig moeten blijven als we niet opnieuw uitbraken willen veroorzaken in regio’s waar het ergste achter de rug was. Eerst stilvallen of in elk geval stevig genoeg vertragen. Dan pas weer op gang komen. Met in ons achterhoofd alles wat we hebben mogen leren.”

“Ik lees nu al bij heel wat mensen dat het wegvallen van de ratrace hen zo’n goed doet. We worden met z’n allen uitgenodigd om ons leven anders te gaan leiden.”

“Niet meer lijden! ;-)”

“Hehe, inderdaad. Da’s toch mooi? Zoveel mensen die zich zo opgesloten voelden in dat hamsterrad, en maar blijven gaan en gaan, jezelf maar blijven voorbij lopen en niet weten hoe je eruit kan geraken. En nu… *poef* gedaan! Allez, niet voor iedereen uiteraard.”

“Nee, maar DIE mensen krijgen nu eindelijk wel de waardering die ze altijd al verdienden. En dat is OOK een verandering ten goede. Ik voel het zelf ook hoor dat mensen veel meer respect hebben voor verpleegkundigen. Alleen in de winkels daar merk je daar niet veel van. :-/ Gelukkig zetten ze mijn winkellijstje voor mij opzij en kan ik alles zo ophalen en betalen. Ben ik wel HEEL dankbaar om.”

“Alles heeft twee kanten, hè. Als je ziet hoeveel solidariteit er is… Mensen die aanbieden voor totale onbekenden te gaan winkelen, mensen die achter hun naaimachine kruipen om mondmasker na mondmasker te naaien. Ik vind dat ongelooflijk schoon.”

“Is ook zo. Naast de angst en onzekerheid die je op sommige plaatsen echt VOELT hangen voel ik ook hoop en liefde. Precies lichtjes in de duisternis. Misschien erg dat je daar zo’n gezondheidscrisis voor nodig hebt maar bon. Alles heeft zijn doel zeker?”

“Ongetwijfeld. ? Ik zie ook de verbondenheid toenemen, ondanks – of misschien wel juist dankzij – het feit dat we niet meer in mekaars nabijheid mogen vertoeven. Geen knuffels meer, terwijl dat zoooo goed kan doen. Mensen hebben dat ook gewoon nodig volgens mij… Nu mag ons hart het overnemen.”

“Dat vind ik een wijs beeld: geen knuffel in mekaars armen maar een knuffel van hart tot hart. :-)”

Katrien, ik vind je een ongelooflijk straffe madam en ik ben onnoemelijk dankbaar dat ik je mag kennen.
R?E?S?P?E?C?T voor jou en alle andere mensen die elke dag hun steentje bijdragen in deze tijd van verandering.