Mijn focus in 2018? Rauwheid.
Aan goede voornemens doe ik al een tijdje niet meer mee. Niet dat ik ze niet nuttig vind. Niet dat ze geen meerwaarde kunnen hebben. Ik heb ondervonden dat het fijner voelt om een focuspunt te kiezen dan mezelf iets voor te nemen. En ja, voor mij betekent dat wel degelijk iets anders.
Op weg naar mezelf heb ik al heel wat uitgetest. Vroeger vaak ingegeven door wat ik las in tijdschriften of hoorde van anderen. ‘Hmm… dat wil ik ook wel proberen,’ dacht ik dan. Uiteraard met wisselend succes, waar helemaal niks mis mee is. Want wat duidelijk niets voor jou is, brengt je ook dichter bij wat wel goed voelt.
De laatste jaren laat ik me meer en meer leiden door mijn buikgevoel. Ik merk steeds vaker dat alles best oké gaat wanneer ik dat ook volg… en dat de uitkomst me dikwijls minder bevalt wanneer ik dat niet doe. Los van omstandigheden en gebeurtenissen buiten mij om, brengt het me in contact met mijn eigen kracht en wijsheid. Zaken waarvan ik in mijn leven veel te vaak betwijfelde of ik die wel bezat. Dat doe ik zeker, net als ieder mens. En hoe meer ik mezelf toelaat ermee in aanraking te komen, hoe beter ik mezelf leer kennen. En geloof me, het is niet altijd even eenvoudig om mij te zijn… al is het wél boeiend. 🙂
Geïnspireerd door een recente schrijfervaring – of zeg ik beter ‘uitdaging’? – wil ik me in 2018 focussen op ‘rauwheid’. Op de ervaringen, de gedachten, de gevoelens zonder filter. Gewoon, open en bloot, zoals ze zijn.
Door mijn amper aflatende focus op het licht ga ik vaak voorbij aan het duister. Terwijl daarin juist de meeste kansen tot groei liggen. Ik wil mijn demonen in de ogen kijken. Zien wat het juist is dat tot nu toe altijd onscherp was. De modder van mijn wezen gewoon laten zijn. Want ook dat hoort bij mij en ook dat mag gezien worden. In de eerste plaats door mezelf, en ook door anderen.
Als ik mezelf echt wil leren kennen, als ik echt van mezelf wil houden zoals ik ben in totaliteit… dan wil ik – naast het licht – ook het duister omarmen. Rauw.