Inzicht…

Zo lang heb ik mezelf gezien als een wysiwyg-persoon (What You See Is What You Get)… en voor een aantal mensen bén ik dat ook. Maar niet voor iedereen, zo blijkt.

Het kan me pijn doen wanneer iemand me zó anders blijkt in te schatten, uitgaat van veronderstellingen waar ik me totaal niet in gewrongen krijg, zelfs als ik dat zou willen – wat niet het geval is. Het doet vooral pijn wanneer dat gebeurt bij mensen die ik in mijn hart gesloten heb.

Ik wéét dat een uithaal naar mij niets over me zegt. Hoogstens mocht ik iets triggeren dat zo’n reactie bij de ander in gang zet. En toch zette een recent voorval me aan het denken.

Dat open boek dat ik dacht te zijn… kón ik dat wel zijn als ik mezelf zo lang voor de gek heb gehouden dat ‘gewoon blijven doorgaan’ beter was dan tot stilstand komen? Kàn je een open boek zijn wanneer je een onzichtbare aandoening met je meedraagt?

Als ik lach en me amuseer, zie ik er toch gezond uit? Niks te merken van gelijk welke ziekte. En uiteraard zien maar weinig mensen me de dag(en) nadien, wanneer ik de prijs betaal voor die zorgeloze momenten.

Ik kies er heel bewust voor om mezelf niet totaal te isoleren van de buitenwereld en de gevolgen erbij te nemen. Dat juist dàt kan leiden tot meer onbegrip, valt me heel moeilijk.

Dat manlief, die zijn eigen – serieuze – gezondheidsuitdagingen heeft, overkomt als iemand met een sterke wil en een ijzeren discipline is juist omdat hij daar bewust voor kiest. Zich gedragen naar het gezondheidsstatuut dat hij toebedeeld kreeg, zou allicht gemakkelijker zijn. Maar dat is niet wat hij wil voor zichzelf, noch voor ons gezin. De bagger die hij de afgelopen jaren over zich heen heeft gekregen, is zo oneerlijk dat het ronduit beschamend is.

Nee, ik ben niet boos. Vaak weten mensen niet beter omdat ze niet verder willen/durven kijken en dat is hun goed recht. Een boek kan je niet beoordelen aan de kaft. En een mens vind je enkel terug tussen de regels van het verhaal. Enkel als je dat zelf wil.