De 9-maanden-val

Wat is dat toch met kindjes die ergens van af, in of uit vallen?
De ene collega na de andere kon me wel een verhaal vertellen over een hachelijke val van hun spruit. Dat varieert dan van struikelen over een kat (achteraf misschien nog wel grappig), van de verzorgingstafel afrollen en op het hoofd landen (niet grappig meer) tot het bijna op de straatstenen belanden nadat opa zijn kleinkind speels in de lucht had gegooid (om aan de grond genageld te staan).

Volkswijsheden als ‘van vallen worden ze groot’ zijn allicht goedbedoeld. Hoe vaak vallen kinderen immers niet zonder (al te grote) gevolgen?
Jammer genoeg kan het ook anders.
Ik word ijskoud van die verhalen over kindjes die in de ondiepe vijver bij opa en oma sukkelen en verdrinken. Of de 100-101-rubriek in de kranten waar je af en toe leest over kindjes die van een balkon vallen.
Onlangs hoorde ik over een driejarig meisje dat tijdens een onbewaakt moment een raam op zolder had opengeduwd en 7 meter naar beneden was gevallen. De ergste nachtmerrie van haar ouders werd werkelijkheid toen hun prinsesje uiteindelijk bezweek aan haar verwondingen. Verschrikkelijk…

Gwen heeft ook al een heel gamma aan indrukwekkende tuimelingen verzameld in de bijna 26 maanden dat ze bij ons is. De val die mijn man en mij het meest is bijgebleven, is degene die ze maakte toen ze 9 maanden oud was.
We waren nog geen uur op onze hotelkamer in Wenen tijdens onze allereerste reis als gezinnetje. Manlief had ons meisje (dat nog niet kroop) in het midden van het grote hotelbed gelegd, te midden van heel wat speeltjes. We waren onze koffers aan het uitpakken, ervoor zorgend dat er altijd iemand in de buurt van onze spruit was toen Gwen van het bed viel. De val zelf had geen van ons beiden gezien, maar Gwen lag op haar ruggetje over de sportschoenen van haar papa met haar hoofd in een nogal rare bocht. Al snel zette ze het op een brullen. Het is me nog steeds niet duidelijk wie het meest geschrokken was, wij of Gwen.
Waren we overbezorgd? Ik weet het niet. Maar we besloten dat een neuro-check absoluut nodig was. En zo brachten we een bezoek aan het universitair ziekenhuis van Wenen. Niet meteen wat we in gedachten hadden als bezienswaardigheid.
Na lang wachten en documenten invullen, werd een röntgenfoto genomen van het hoofdje van onze dochter. Daar mocht mama niet bijblijven want die was zwanger van nummertje twee. Het neurologisch onderzoek nadien bracht – net als de RX-foto – niets abnormaals aan het licht. Er was geen reden tot ongerustheid. We konden onze reis verderzetten zoals gepland.
Wees er maar zeker van dat we Gwen niet meer uit het oog verloren. We zagen haar de volgende dagen meer en meer kruipen en ze trok zich recht aan alles wat ze maar tegenkwam. Het eerste dat we deden toen weer thuis kwamen van de reis was de bodem van haar box én bed een statie naar beneden verplaatsen. Ons kindje nog eens zo zien vallen, vonden we echt geen optie.

Vorige week ging mijn man zich boven omkleden na zijn werkdag: kostuum uit en jogging aan. Hij nam Maya mee naar boven terwijl ik Gwen beneden van een verse pamper voorzag. Enkele ogenblikken later werden grote zus en mama opgeschrikt door een harde bons. Ik dacht in eerste instantie dat er een kastje was omgevallen… tot ik Maya hoorde brullen. Gwen – nog pamperloos – keek verschrikt naar mij en met haar in mijn armen snelde ik naar de gang. We wilden weten wat er juist gebeurd was en hoe erg het eruit zag.
De papa van mijn dochters vertelde dat 9-maanden-oude Maya vliegensvlug van het midden van ons bed naar de zijkant was gekropen, eraf geschoven, nog naar het dekbed had gegrepen in een poging niet te vallen en verder richting grond was gegleden. Uiteraard met haar hoofdje eerst. Dat ze een hard hoofd heeft, weet ik best. En dat ze als een weerlicht van hier naar daar kan kruipen, weet ik ook. Zelf durf ik haar al lang niet meer ergens op zetten als ik er niet constant bij ben.
Het resultaat van de val werd vrij snel duidelijk: een blauwe bult en een dik oog.
Nog geen tien minuten na haar onzachte landing, speelde Maya weer vol overgave… zoals we van haar gewend zijn. Bovendien vond ze het maar niks dat ze even stil moest blijven zitten toen ik het oorlogsveld wou inwrijven met arnicazalf. Toen was ik als moeder helemaal gerustgesteld.

Manlief en ik vroegen ons af of er zoiets bestaat als ‘de 9-maanden-val’. Als dat zo is dan lossen onze meiden in elk geval braaf de verwachtingen in.